Izborni knezovi

Izborni knezovi (njem. Kurfürst; - jednina; Kurfürsten - množina), bili su članovi izbornog tijela — elektorata, koje je imalo za zadatak birati careve Svetog rimskog carstva. Njihove osnovne funkcije i prvi kneževi izbornici bili su određeni Zlatnom bulom koju je izdao Karlo IV 1356. godine.

Opći pregled

Tokom i poslije 15. stoljeća, biranje cara Svetog rimskog carstva je bilo formaliziranje izborne monarhije u ono što je u stvari bila dinastička sukcesija, uglavnom na jednog od Habsburških nadvojvoda koji su ulavnom bili stariji sinovi od preminulih vladara.

Formalno su uvijek birali Rimskog kralja, koji je okrunjen u Njemačkoj, ali koji je postajao car Svetog Rimskog carstva tek kad bi ga okrunio papa. Karlo V je bio poslednji okrunjeni car - svi carevi poslije njega su bili izabrani carevi (njem. erwählter Römischer Kaiser; lat. electus Romanorum imperator).

Tijekom velikog dijela povijesti Svetog rimskog carstva (barem do 13. stoljeća) bilo je sedam kneževa izbornika: 3 svećenička te 4 svjetovna . Crkveni izbornici su bili

• nadbiskup od Mainza
• nadbiskup od Trira
• nadbiskup od Koelna

Svjetovni izbornici su bila 4 velikaša:

• kralj Češke
• grof od Palatinata (Pfalza)
• vojvoda od Saske
• markgrof od Brandenburga (ova tri poslednja su takođe poznati i kao izbornik iz Palatinata, izbornik is Saske i izbornik iz Brandenburga).

Drugi izbornici su dodati u 16. stoljeću i uključuju vojvodu od Bavarske (koji se zvao izbornik iz Bavarske, i zamjenjivao je grofa od Palatinata koji je bio iz iste porodice, ali je privremeno izgubio titulu tokom Tridesetogodišnjeg rata), i vojvoda od Brunswicka-Linenburga. U 19. stoljeću dodato je još izbornika koji nikad nisu stigli vršiti dužnost jer je 1806. godine Napoleon ukinuo ovo zvanje.