Krešimir Baranović: razlika između inačica

Izbrisani sadržaj Dodani sadržaj

Prikaz u jednom stupcu

Inačica od 24. veljače 2004. u 01:14

Krešimir Baranović (25. lipanj 1894. - 17. studeni 1975.)

U Zagrebu uči teoretske predmete, klavir i hornu, da bi, nakon mature, upisao kompoziciju na Muzičkoj akademiji u Beču (1912.-1914.). 1915. godine postaje dirigent u Zagrebačkoj operi, gde ostaje sve do 1927. kada prelazi na istu dužnost u Beograd, da bi tokom 1927. i 1928. gostovao sa baletskom trupom Ane Pavlovne u Njemačkoj, Holandiji, Švajcarskoj i Italiji. U Zagreb se vraća 1928. na staro mjesto, gdje ostaje sve do 1943. kada preuzima vođenje Radio-orkestra u Bratislavi, Čehoslovačka, gdje je imenovan i za direktora Opere (1945.-46.). Nakon toga postaje profesor Muzičke akademije, dirigent Opere i direktor Filharmonije u Beogradu do 1964.

Kao stvaralac, Baranović je jedna od najmarkantnijih ličnosti nacionalnog smijera u novijoj hrvatskoj i jugoslovenskoj muzici. S posebnim afinitetom prema ruskoj muzici, što se ogledalo i u njegovoj reproduktivnoj dijelatnosti, on se nadovezuje na ranog Stravinskog (Petruška), ali, oslanjajući se i na narodni melos, stvara sopstveni muzički jezik, čiju sočnost i bogatstvo crpi i iz svoga majstorskog poznavanja orkestra.

Kao prevashodno operski dirigent, on daje svoje najbolje stranice u scenskim i vokalno-instrumentalnim dijelima, a svojim dijelom Licitarsko srce otpočinje novu epohu u razvoju savremenog baleta u nas. Od scenskih kompozicija spomenućemo opere Striženo-košeno (na tekst Gustava Krkleca, 1932.) i Nevestu od Cetingrada (prema Šenoinoj noveli, 1951.), zatim balete, koji su, osim pomenutog, Imbrek s nosom (1935.) i Kineska priča. Osim ovih dela, u njegovom opusu treba istaknuti Simfoniettu (1939.), Simfoniettu za gudače (1951.), Simfonijski scherzo (1921.), rapsodiju Pesma guslara (1943.), cikluse za glas i orkestar Z mojih bregov (1927.), Moj grad (1943.) i Iz osame (1944.), solo pesme, horove i filmsku muziku, a u poslednjem periodu simfonijsku poemu Pan (1957.) i kantatu Goran (1960.) na stihove Ivana Gorana Kovačića.

Inačica od 15. veljače 2004. u 00:42 uredi Ivan Svircevic~hrwiki (razgovor \| doprinosi) 264 edits Nema sažetka uređivanja ← Starija izmjena		Inačica od 24. veljače 2004. u 01:14 uredi ukloni ovu izmjenu Ivan Svircevic~hrwiki (razgovor \| doprinosi) 264 edits Nema sažetka uređivanja Novija izmjena →
Redak 5:		Redak 5:
	Kao stvaralac, Baranović je jedna od najmarkantnijih ličnosti nacionalnog smijera u novijoj hrvatskoj i jugoslovenskoj muzici. S posebnim afinitetom prema ruskoj muzici, što se ogledalo i u njegovoj reproduktivnoj dijelatnosti, on se nadovezuje na ranog [[Igor Stavinski\|Stravinskog]] (''Petruška''), ali, oslanjajući se i na narodni melos, stvara sopstveni muzički jezik, čiju sočnost i bogatstvo crpi i iz svoga majstorskog poznavanja orkestra.		Kao stvaralac, Baranović je jedna od najmarkantnijih ličnosti nacionalnog smijera u novijoj hrvatskoj i jugoslovenskoj muzici. S posebnim afinitetom prema ruskoj muzici, što se ogledalo i u njegovoj reproduktivnoj dijelatnosti, on se nadovezuje na ranog [[Igor Stavinski\|Stravinskog]] (''Petruška''), ali, oslanjajući se i na narodni melos, stvara sopstveni muzički jezik, čiju sočnost i bogatstvo crpi i iz svoga majstorskog poznavanja orkestra.

	Kao prevashodno [[Opera\|operski]] dirigent, on daje svoje najbolje stranice u scenskim i vokalno-instrumentalnim dijelima, a svojim dijelom ''[[Licitarsko srce]]'' otpočinje novu epohu u razvoju savremenog [[balet\|baleta]] u nas. Od scenskih kompozicija spomenućemo opere ''Striženo-košeno'' (na tekst [[Gustav Krklec\|Gustava Krkleca]], [[1932]].) i ''Nevestu od Cetingrada'' (prema Šenoinoj noveli, 1951.), zatim balete, koji su, osim pomenutog, ''Imbrek s nosom'' (1935.) i ''Kineska priča''. Osim ovih dela, u njegovom opusu treba istaknuti ''Simfoniettu'' (1939.), ''Simfoniettu'' za gudače (1951.), ''Simfonijski scherzo'' (1921.), rapsodiju ''Pesma guslara'' (1943.), cikluse za glas i orkestar ''Z mojih bregov'' (1927.), ''Moj grad'' (1943.) i ''Iz osame'' (1944.), solo pesme, horove i filmsku muziku, a u poslednjem periodu simfonijsku poemu ''Pan'' (1957.) i kantatu ''Goran'' (1960.) na stihove [[Ivan Goran Kovačić\|Ivana Gorana Kovačića]].		Kao prevashodno [[Opera\|operski]] dirigent, on daje svoje najbolje stranice u scenskim i vokalno-instrumentalnim dijelima, a svojim dijelom ''[[Licitarsko srce]]'' otpočinje novu epohu u razvoju savremenog [[balet\|baleta]] u nas. Od scenskih kompozicija spomenućemo opere ''Striženo-košeno'' (na tekst [[Gustav Krklec\|Gustava Krkleca]], [[1932]].) i ''Nevestu od Cetingrada'' (prema [[August Šenoa\|Šenoinoj]] noveli, 1951.), zatim balete, koji su, osim pomenutog, ''Imbrek s nosom'' (1935.) i ''Kineska priča''. Osim ovih dela, u njegovom opusu treba istaknuti ''Simfoniettu'' (1939.), ''Simfoniettu'' za gudače (1951.), ''Simfonijski scherzo'' (1921.), rapsodiju ''Pesma guslara'' (1943.), cikluse za glas i orkestar ''Z mojih bregov'' (1927.), ''Moj grad'' (1943.) i ''Iz osame'' (1944.), solo pesme, horove i filmsku muziku, a u poslednjem periodu simfonijsku poemu ''Pan'' (1957.) i kantatu ''Goran'' (1960.) na stihove [[Ivan Goran Kovačić\|Ivana Gorana Kovačića]].