Krešimir Baranović: razlika između inačica

Izbrisani sadržaj Dodani sadržaj

Prikaz u jednom stupcu

Inačica od 13. veljače 2004. u 01:21

Krešimir Baranović (25. lipanj 1894. - 17. studeni 1975.)

U Zagrebu uči teoretske predmete, klavir i hornu, da bi, nakon mature, upisao kompoziciju na Muzičkoj akademiji u Beču (1912.-1914.). 1915. godine postaje dirigent u Zagrebačkoj operi, gde ostaje sve do 1927. kada prelazi na istu dužnost u Beograd, da bi tokom 1927. i 1928. gostovao sa baletskom trupom Ane Pavlovne u Njemačkoj, Holandiji, Švajcarskoj i Italiji. U Zagreb se vraća 1928. na staro mjesto, gdje ostaje sve do 1943. kada preuzima vođenje Radio-orkestra u Bratislavi, Čehoslovačka, gdje je imenovan i za direktora Opere (1945.-46.). Nakon toga postaje profesor Muzičke akademije, dirigent Opere i direktor Filharmonije u Beogradu do 1964.

Kao stvaralac, Baranović je jedna od najmarkantnijih ličnosti nacionalnog smijera u novijoj hrvatskoj i jugoslovenskoj muzici. S posebnim afinitetom prema ruskoj muzici, što se ogledalo i u njegovoj reproduktivnoj dijelatnosti, on se nadovezuje na ranog Stravinskog (Petruška), ali, oslanjajući se i na narodni melos, stvara sopstveni muzički jezik, čiju sočnost i bogatstvo crpi i iz svoga majstorskog poznavanja orkestra.

Kao prevashodno operski dirigent, on daje svoje najbolje stranice u scenskim i vokalno-instrumentalnim dijelima, a svojim dijelom Licitarsko srce otpočinje novu epohu u razvoju savremenog baleta u nas. Od scenskih kompozicija spomenućemo opere Striženo-košeno (na tekst Gustava Krkleca, 1932.) i Nevestu od Cetingrada (prema Šenoinoj noveli, 1951.), zatim balete, koji su, osim pomenutog, Imbrek s nosom (1935.) i Kineska priča. Osim ovih dela, u njegovom opusu treba istaknuti Simfoniettu (1939.), Simfoniettu za gudače (1951.), Simfonijski scherzo (1921.), rapsodiju Pesma guslara (1943.), cikluse za glas i orkestar Z mojih bregov (1927.), Moj grad (1943.) i Iz osame (1944.), solo pesme, horove i filmsku muziku, a u poslednjem periodu simfonijsku poemu Pan (1957.) i kantatu Goran (1960.) na stihove Ivana Gorana Kovačića.

@@ Redak 1: / Redak 1: @@
-(25. 6. 1894. - 17. 11. 1975.)
+'''Krešimir Baranović''' ([[25. lipanj]] [[1894]]. - [[17. studeni]] [[1975]].)
-U Zagrebu uči teoretske predmete, klavir i hornu, da bi, nakon mature, upisao kompoziciju na Muzičkoj akademiji u Beču (1912.-1914.). 1915. godine postaje dirigent u Zagrebačkoj operi, gde ostaje sve do 1927. kada prelazi na istu dužnost u Beograd, da bi tokom 1927. i 1928. gostovao sa baletskom trupom Ane Pavlovne u Nemačkoj, Holandiji, Švajcarskoj i Italiji. U Zagreb se vraća 1928. na staro mesto, gde ostaje sve do 1943. kada preuzima vođenje Radio-orkestra u Bratislavi, Čehoslovačka, gde je imenovan i za direktora Opere (1945.-46.). Nakon toga postaje profesor Muzičke akademije, dirigent Opere i direktor Filharmonije u Beogradu do 1964.<br>
+U [[Zagreb]]u uči teoretske predmete, klavir i hornu, da bi, nakon mature, upisao kompoziciju na Muzičkoj akademiji u [[Beč]]u ([[1912]].-[[1914]].). [[1915]]. godine postaje dirigent u Zagrebačkoj operi, gde ostaje sve do [[1927]]. kada prelazi na istu dužnost u [[Beograd]], da bi tokom [[1927]]. i [[1928]]. gostovao sa baletskom trupom [[Ana Pavlovna|Ane Pavlovne]] u [[Njemačka|Njemačkoj]], [[Nizozemska|Holandiji]], [[Švicarska|Švajcarskoj]] i [[Italija|Italiji]]. U Zagreb se vraća [[1928]]. na staro mjesto, gdje ostaje sve do [[1943]]. kada preuzima vođenje Radio-orkestra u [[Bratislava|Bratislavi]], Čehoslovačka, gdje je imenovan i za direktora Opere ([[1945]].-[[46]].). Nakon toga postaje profesor Muzičke akademije, dirigent Opere i direktor Filharmonije u Beogradu do [[1964]].
-Kao stvaralac, Baranović je jedna od najmarkantnijih ličnosti nacionalnog smera u novijoj hrvatskoj i jugoslovenskoj muzici. S posebnim afinitetom prema ruskoj muzici, što se ogledalo i u njegovoj reproduktivnoj delatnosti,  on se nadovezuje na ranog Stravinskog (''Petruška''), ali, oslanjajući se i na narodni melos, stvara sopstveni muzički jezik, čiju sočnost i bogatstvo crpi i iz svoga majstorskog poznavanja orkestra. Kao prevashodno operski dirigent, on daje svoje najbolje stranice u scenskim i vokalno-instrumentalnim delima, a svojim delom ''Licitarsko srce'' otpočinje novu epohu u razvoju savremenog baleta u nas. Od scenskih kompozicija spomenućemo opere ''Striženo-košeno'' (na tekst Gustava Krkleca, 1932.) i ''Nevestu od Cetingrada'' (prema Šenoinoj noveli, 1951.), zatim balete, koji su, osim pomenutog, ''Imbrek s nosom'' (1935.) i ''Kineska priča''. Osim ovih dela, u njegovom opusu treba istaknuti ''Simfoniettu'' (1939.), ''Simfoniettu'' za gudače (1951.), ''Simfonijski scherzo'' (1921.), rapsodiju ''Pesma guslara'' (1943.), cikluse za glas i orkestar ''Z mojih bregov'' (1927.), ''Moj grad'' (1943.) i ''Iz osame'' (1944.), solo pesme, horove i filmsku muziku, a u poslednjem periodu simfonijsku poemu ''Pan'' (1957.) i kantatu ''Goran'' (1960.) na stihove Ivana Gorana Kovačića.
+Kao stvaralac, Baranović je jedna od najmarkantnijih ličnosti nacionalnog smijera u novijoj hrvatskoj i jugoslovenskoj muzici. S posebnim afinitetom prema ruskoj muzici, što se ogledalo i u njegovoj reproduktivnoj dijelatnosti,  on se nadovezuje na ranog [[Igor Stavinski|Stravinskog]] (''Petruška''), ali, oslanjajući se i na narodni melos, stvara sopstveni muzički jezik, čiju sočnost i bogatstvo crpi i iz svoga majstorskog poznavanja orkestra.
+Kao prevashodno [[Opera|operski]] dirigent, on daje svoje najbolje stranice u scenskim i vokalno-instrumentalnim dijelima, a svojim dijelom ''Licitarsko srce'' otpočinje novu epohu u razvoju savremenog baleta u nas. Od scenskih kompozicija spomenućemo opere ''Striženo-košeno'' (na tekst [[Gustav Krklec|Gustava Krkleca]], [[1932]].) i ''Nevestu od Cetingrada'' (prema Šenoinoj noveli, 1951.), zatim balete, koji su, osim pomenutog, ''Imbrek s nosom'' (1935.) i ''Kineska priča''. Osim ovih dela, u njegovom opusu treba istaknuti ''Simfoniettu'' (1939.), ''Simfoniettu'' za gudače (1951.), ''Simfonijski scherzo'' (1921.), rapsodiju ''Pesma guslara'' (1943.), cikluse za glas i orkestar ''Z mojih bregov'' (1927.), ''Moj grad'' (1943.) i ''Iz osame'' (1944.), solo pesme, horove i filmsku muziku, a u poslednjem periodu simfonijsku poemu ''Pan'' (1957.) i kantatu ''Goran'' (1960.) na stihove [[Ivan Goran Kovačić|Ivana Gorana Kovačića]].