Krešimir Baranović: razlika između inačica
mNema sažetka uređivanja |
mNema sažetka uređivanja |
||
| Redak 3: | Redak 3: | ||
U [[Zagreb]]u uči teoretske predmete, [[klavir]] i [[rog]], da bi, nakon mature, upisao [[kompozicija (glazba)|kompoziciju]] na Muzičkoj akademiji u [[Beč]]u ([[1912]].-[[1914]].). [[1915]]. godine postaje dirigent u [[Zagrebačka opera|Zagrebačkoj operi]], gde ostaje sve do [[1927]]., kada prelazi na istu dužnost u [[Beograd]], da bi tijekom [[1927]]. i [[1928]]. gostovao sa baletskom trupom [[Ana Pavlovna|Ane Pavlovne]] u [[Njemačka|Njemačkoj]], [[Nizozemska|Nizozemskoj]], [[Švicarska|Švicarskoj]] i [[Italija|Italiji]]. U Zagreb se vraća [[1928]]. na staro mjesto, gdje ostaje sve do [[1943]]., kada preuzima vođenje Radio-orkestra u [[Bratislava|Bratislavi]] ([[Slovačka]]), gdje je imenovan i za direktora Opere ([[1945]].-[[46]].). Nakon toga postaje profesor Muzičke akademije, dirigent Opere i direktor [[Filharmonija|Filharmonije]] u Beogradu do [[1964]]. |
U [[Zagreb]]u uči teoretske predmete, [[klavir]] i [[rog]], da bi, nakon mature, upisao [[kompozicija (glazba)|kompoziciju]] na Muzičkoj akademiji u [[Beč]]u ([[1912]].-[[1914]].). [[1915]]. godine postaje dirigent u [[Zagrebačka opera|Zagrebačkoj operi]], gde ostaje sve do [[1927]]., kada prelazi na istu dužnost u [[Beograd]], da bi tijekom [[1927]]. i [[1928]]. gostovao sa baletskom trupom [[Ana Pavlovna|Ane Pavlovne]] u [[Njemačka|Njemačkoj]], [[Nizozemska|Nizozemskoj]], [[Švicarska|Švicarskoj]] i [[Italija|Italiji]]. U Zagreb se vraća [[1928]]. na staro mjesto, gdje ostaje sve do [[1943]]., kada preuzima vođenje Radio-orkestra u [[Bratislava|Bratislavi]] ([[Slovačka]]), gdje je imenovan i za direktora Opere ([[1945]].-[[46]].). Nakon toga postaje profesor Muzičke akademije, dirigent Opere i direktor [[Filharmonija|Filharmonije]] u Beogradu do [[1964]]. |
||
Kao stvaralac, Baranović je jedna od najmarkantnijih ličnosti nacionalnog smjera u novijoj hrvatskoj i bivše-jugoslavenskoj muzici. S posebnim [[afinitet]]om prema [[Rusija|ruskoj] glazbi, što se ogledalo i u njegovoj reproduktivnoj dijelatnosti, on se nadovezuje na ranog [[Igor Stavinski|Stravinskog]] (''Petruška''), ali, oslanjajući se i na narodni [[melos]], stvara vlastiti muzički jezik, čiju sočnost i bogatstvo crpi i iz svoga majstorskog poznavanja orkestra. |
Kao stvaralac, Baranović je jedna od najmarkantnijih ličnosti nacionalnog smjera u novijoj hrvatskoj i bivše-jugoslavenskoj muzici. S posebnim [[afinitet]]om prema [[Rusija|ruskoj]] glazbi, što se ogledalo i u njegovoj reproduktivnoj dijelatnosti, on se nadovezuje na ranog [[Igor Stavinski|Stravinskog]] (''Petruška''), ali, oslanjajući se i na narodni [[melos]], stvara vlastiti muzički jezik, čiju sočnost i bogatstvo crpi i iz svoga majstorskog poznavanja orkestra. |
||
Kao prvenstveno [[Opera|operski]] [[dirigent]], on daje svoje najbolje stranice u scenskim i vokalno-instrumentalnim djelima, a svojim djelom ''[[Licitarsko srce]]'' otpočinje novu epohu u razvoju savremenog [[balet]]a u nas. Od scenskih kompozicija spomenućemo opere ''[[Striženo-košeno]]'' (na tekst [[Gustav Krklec|Gustava Krkleca]], [[1932]].) i ''[[Nevesta od Cetingrada|Nevestu od Cetingrada]]'' (prema [[August Šenoa|Šenoinoj]] noveli, 1951.), zatim balete, koji su, osim pomenutog, ''[[Imbrek s nosom]]'' (1935.) i ''[[Kineska priča (balet)|Kineska priča]]''. Osim ovih dela, u njegovom opusu treba istaknuti ''[[Simfonietta|Simfoniettu]]'' (1939.), ''Simfoniettu'' za gudače (1951.), ''[[Simfonijski scherzo]]'' (1921.), rapsodiju ''[[Pesma guslara]]'' (1943.), cikluse za glas i orkestar ''[[Z mojih bregov]]'' (1927.), ''[[Moj grad (Baranović)|Moj grad]]'' (1943.) i ''[[Iz osame]]'' (1944.), solo pjesme, horove i filmsku muziku, a u poslednjem periodu simfonijsku poemu ''Pan'' (1957.) i kantatu ''Goran'' (1960.) na stihove [[Ivan Goran Kovačić|Ivana Gorana Kovačića]]. |
Kao prvenstveno [[Opera|operski]] [[dirigent]], on daje svoje najbolje stranice u scenskim i vokalno-instrumentalnim djelima, a svojim djelom ''[[Licitarsko srce]]'' otpočinje novu epohu u razvoju savremenog [[balet]]a u nas. Od scenskih kompozicija spomenućemo opere ''[[Striženo-košeno]]'' (na tekst [[Gustav Krklec|Gustava Krkleca]], [[1932]].) i ''[[Nevesta od Cetingrada|Nevestu od Cetingrada]]'' (prema [[August Šenoa|Šenoinoj]] noveli, 1951.), zatim balete, koji su, osim pomenutog, ''[[Imbrek s nosom]]'' (1935.) i ''[[Kineska priča (balet)|Kineska priča]]''. Osim ovih dela, u njegovom opusu treba istaknuti ''[[Simfonietta|Simfoniettu]]'' (1939.), ''Simfoniettu'' za gudače (1951.), ''[[Simfonijski scherzo]]'' (1921.), rapsodiju ''[[Pesma guslara]]'' (1943.), cikluse za glas i orkestar ''[[Z mojih bregov]]'' (1927.), ''[[Moj grad (Baranović)|Moj grad]]'' (1943.) i ''[[Iz osame]]'' (1944.), solo pjesme, horove i filmsku muziku, a u poslednjem periodu simfonijsku poemu ''Pan'' (1957.) i kantatu ''Goran'' (1960.) na stihove [[Ivan Goran Kovačić|Ivana Gorana Kovačića]]. |
||
Inačica od 26. listopada 2005. u 04:06
Krešimir Baranović (25. lipanj 1894. - 17. studeni 1975.)
U Zagrebu uči teoretske predmete, klavir i rog, da bi, nakon mature, upisao kompoziciju na Muzičkoj akademiji u Beču (1912.-1914.). 1915. godine postaje dirigent u Zagrebačkoj operi, gde ostaje sve do 1927., kada prelazi na istu dužnost u Beograd, da bi tijekom 1927. i 1928. gostovao sa baletskom trupom Ane Pavlovne u Njemačkoj, Nizozemskoj, Švicarskoj i Italiji. U Zagreb se vraća 1928. na staro mjesto, gdje ostaje sve do 1943., kada preuzima vođenje Radio-orkestra u Bratislavi (Slovačka), gdje je imenovan i za direktora Opere (1945.-46.). Nakon toga postaje profesor Muzičke akademije, dirigent Opere i direktor Filharmonije u Beogradu do 1964.
Kao stvaralac, Baranović je jedna od najmarkantnijih ličnosti nacionalnog smjera u novijoj hrvatskoj i bivše-jugoslavenskoj muzici. S posebnim afinitetom prema ruskoj glazbi, što se ogledalo i u njegovoj reproduktivnoj dijelatnosti, on se nadovezuje na ranog Stravinskog (Petruška), ali, oslanjajući se i na narodni melos, stvara vlastiti muzički jezik, čiju sočnost i bogatstvo crpi i iz svoga majstorskog poznavanja orkestra.
Kao prvenstveno operski dirigent, on daje svoje najbolje stranice u scenskim i vokalno-instrumentalnim djelima, a svojim djelom Licitarsko srce otpočinje novu epohu u razvoju savremenog baleta u nas. Od scenskih kompozicija spomenućemo opere Striženo-košeno (na tekst Gustava Krkleca, 1932.) i Nevestu od Cetingrada (prema Šenoinoj noveli, 1951.), zatim balete, koji su, osim pomenutog, Imbrek s nosom (1935.) i Kineska priča. Osim ovih dela, u njegovom opusu treba istaknuti Simfoniettu (1939.), Simfoniettu za gudače (1951.), Simfonijski scherzo (1921.), rapsodiju Pesma guslara (1943.), cikluse za glas i orkestar Z mojih bregov (1927.), Moj grad (1943.) i Iz osame (1944.), solo pjesme, horove i filmsku muziku, a u poslednjem periodu simfonijsku poemu Pan (1957.) i kantatu Goran (1960.) na stihove Ivana Gorana Kovačića.